Óeirðalögregla gegn snjóboltum.

Þessi færsla átti að birtast strax en gleymdist!!!

Ég var þarna. Ég sá fólkið henda snjóboltum að Alþingishúsinu. Hvað er betur við hæfi fyrir íslendinga en að henda snjóboltum að æðstu stofnun lýðveldisins. Snjórinn brýtur ekkert, meiðir engann. Svo bráðnar hann og skilur enginn ummmerki. Fullkomlega endurnýtanlegur. Ég hló upphátt. Þetta var eitthvað svo fyndið. Svo saklaust!

Ekkert nema örþunnt glerið skildi að almúgan við alþingismenn. Fullkomin nálægð valdhafans við okkur. Þetta var fallegt lýðræði í smáu ríki á hjara veraldar. Reyndar í smá tilvistarkreppu.

Þá ruddist óeirðalögreglan inn í alþingisgarðinn. Gráir fyrir járnum. Brynjaðir í bak og fyrir. Ögrandi í framkomu með tryllingslegt blik í augum. Reiðubúnir til að framkvæma það sem þeir voru þjálfaðir fyrir. Þetta var þeirra stund.

Enginn sakleysislegur úði út í loftið. Piparbunururnar smulli í andlitum fólksins hægri vinstri. Fréttamenn og ljósmyndararar voru sérstök skotmörk birtingarmyndar löggjafarvaldsins. "Allt uppi á borðinu"!